,,Niet bij die kale man met dat rossige maanrandje" dacht ik maar al te vaak wanneer ik voor een velletje postzegels in de rij stond op het postkantoor in de Heuvelpoort.
Want als de kale man je bediende, moest je altijd door een rijstebrijberg van joligheid heen. Jolige opmerkingen over de bestelling, jolige opmerkingen over de prijs, jolige opmerkingen over het wisselgeld, jolige opmerkingen over het bonnetje dat je vroeg. En als toegift jolige pogingen om je een kraslot aan te smeren, en jolige opmerkingen over je verre van jolige blijk van desinteresse.
,,U maakt liever geen kans om rijk te worden? U hebt al geld genoeg, meneer?"
,,Ja, ik heb geld genoeg."
Zo werd ik als klant tegen wil en dank onderdeel van het ingesleten mechanisme, dat deze bediende had gecreëerd om het voor zichzelf een beetje draaglijk te houden. Een drijfveer die zeker ieders empathie had verdiend, als de man zichzelf niet zo geestig had gevonden. Wie zichzelf leuk vindt, is het niet.
Sinds de balie eenmaal wegbezuinigd is, wordt de kans om de kale man met het rossige maanrandje te treffen een op vier. Voor mijn velletje postzegels moet ik immers voortaan naar een van de loketten. Met langere rijen en langere wachttijden van dien.
Het is het voorportaal van de naderende sluiting. En bij mijn meest recente postzegelaankoop werd die nadere sluiting ineens heel voelbaar.
Want ik moest bij balie nummer twee zijn. En ik had ´m, de onvermoeibare pias van het postkantoor. Met een zwaar gemoed toog ik naar zijn balie, mijzelf wapenend tegen de traditionele stortvloed van zouteloosheden die ik weldra over me heen zou krijgen.
Maar hij nam in relatieve ernst mijn bestelling op. Slechts na het noemen van de prijs zei hij met een licht schertsende ondertoon ,,Dat valt nog mee, hè?"
Hij liet mij verder met rust, en van krasloten was al helemaal geen sprake meer. Het was voorbij. Zijn bescheiden grapje over de prijs was een laatste stuiptrekking. Hij had zich neergelegd bij het verdwijnen van het postkantoor, dat jarenlang zijn podium was geweest voor zijn miskende komische talent.
Reacties
Eén reactie op “HEUVELPOORT”
Wim Sonneveld is er niks bij!
Persoonlijk vond een collega van hem nog irritanter, een man met een hele zware stem.
Die keek eerst op het pakket wie de afzender was om je dan aan te spreken met de bijbehorende achternaam!
Bijde Jumbo sta je net zo lang in de rij als op het postkantoor, en ze gaan het daar vast ook allemaal onder de knie krijgen!
Hopelijk blijven we in de toekomst gevrijwaard van ‘geschooi’ of we bij essent willen en loten willen kopen.
Zou het ze zelf iets opgeleverd hebben? Of was het een bonus methode?